مسافرخانه،بندر،بارانداز

احمدرضا احمدی از نویسندگان صاحب سبک در ادبیات داستانی ایران محسوب میشود. این نویسنده که در ردیف نسل سوم داستان نویسان ایران قرار میگیرد، آثار داستانیش از بعد اندیشه و تکنیک قابل بررسی است. از سوی دیگر، داستان نویسی امروز از ابزاری بهره می گیرد تا بتواند بیشترین تاثیر را بر خوان نده داشته باشد. این ابزار را عناصر داستان می نامند، که آشنایی با آنها راه رسیدن انسان به شناخت کاملی از جهان داستان را هموار میکند. در این نوشتار،داستان مسافرخانه، بندر بارانداز از دیدگاه عناصر شاخص داستانی؛ یعنی موضوع، پیرنگ، زاویه دید و شخصیت و شخصیت پردازی و فضا، تحلیل شده است. نتایج بررسی نشان میدهد که داستانهای احمدرضا احمدی، شاخصهای برجسته ای دارند، نخست؛ تلفیقی از پیرنگ خطی و غیرخطی که در اثر تعلیقهای متعدد و گاهی خوشایند میان فصلهای رمان به وجود آمده، بدین معنا که وی در ابتدا چند روایت متفاوت از هم را در زمانهای متفاوت بیان میکند که در نهایت ، پایان روایتها در جایگاه نوعی علت و معلول تعلیقساز، به همدیگر گره میخورد و داستان از شرح ریالیستی یک وضعیت به عرصه رویا و خیال نزدیک میشود. ویژگی برجسته دیگر رمانهای احمدرضا احمدی بدون نام بودن شخصیتهای است، این شخصیتها صرفا با یک صفت که معمولاحرفه و پیشه آنهاست، معرفی میشوند. لحن جدی و شاعرانه احمدرضا احمدی از دیگر شاخصهای عناصر داستانی وی است که به همراه نوع شخصیت پردازی، سبک و سیاق ویژهای به رمانهای احمدرضا احمدی دادهاست. پرداختن به موضوعات اجتماعی(فقر، جنگ، عشق و . .)، فضاسازی محدود و توجه کمتر به زمان و مکان داستان، استفاده از زاویه دید درونی از مشخصه های دیگررمانهای وی است.