لطفا کتاب هایم را نخوان(نامه های نیچه به مادرش)

در میان فیلسوفان و متفکران معاصر شاید هیچ کس به اندازه فریدریش نیچه با مادر خود نامه نگاری نداشته است، کتاب «لطفا کتابهایم را نخوان!»  گزیده ای از نامه‌های نیچه به مادرش از خردسالی، کودکی، نوجوانی تا پایان عمر یعنی یکسال پیش از فروپاشی روانی‌اش است.

در این نامه‌ها او از آثار و دغدغه ها و بیش از همه از رسالت گران‌بار خود بر دوشش و مهم‌تر از آن جزئیات لحظه‌ها و بیماری های گوناگونش نوشته و برای مادرش ارسال کرده است.نکته‌ شگفت‌ آور این نامه‌ها آن است که نیچه‌ مردم‌گریز و تنهایی‌طلب، با وجود جدایی از افراد، هرگز از مادرش جدا نشد و تا آخرین لحظات زندگی او را یگانه کسی می دانست که در این جهان دیوانه‌خو برای خود دارد.

از سویی قالب صمیمی نامه‌ها، نوعی برداشت دست اول از نویسنده‌ را به مخاطب می‌دهد، برداشتی فراتر از برداشت فلسفی متعلق به فردی که زیاد اعتقادی به خدا نداشت و همه چیز را در تنهایی جستجو می‌کرد!

مورخان معتقدند که نیچه زیر دست مادر و خواهرش تربیت شد و این دو شخصیت او را، به درست یا نادرست، ساختند، شخصیتی که از همان سالهای دانش آموزی دور از خانه می‌زیست و تنهایی همیشگی او در همان سال‌ها رقم خورد. با این حال او در منزوی‌ترین لحظاتش نیز به مادرش پناه می‌آورد و نامه‌های این مجموعه موید این نکته است.

البته برخلاف تصور عامه که می‌پندارند نامه های نیچه به مادرش بایستی سرشار از مهرورزی باشد، و در نتیجه کم‌تنش و بی فراز و فرود اما به واقع چنین نیست. نیچه در این نامه ها فقط تقاضای «کالباس، کیک خوشمزه و لباس» نمی کند و صرفاً نمی خواهد مادر عزیزش، لباس‌های کهنه و نشسته‌ او را بدوزد و بشورد و با پست برایش بفرستد، بلکه به روشنی به آثارش، دغدغه‌ها و بیش از همه علایق فلسفی و بیماری‌هایش می‌پردازد.

به اعتقاد بسیاری نامه های نیچه به مادرش، گزارش زندگی و تفکر پرفراز و نشیب اوست و می‌توان در آن پیشگویی نیچه نسبت به اقبال آیندگان به وی و حتی هشدار دستکاری‌های الیزابت – خواهرش - در آثارش را دید.