تاتار خندان

«تاتار خندان» حاصل ایام زندان دکتر ساعدی به سال ۱۳۵۳ و سلول‌های اسارت اوین است که همچون آیینه‌ای فقر و نکبت مستولی بر جامعه آن روزگار را بازمی‌تابد.

تاتار خندان رمانی جذاب است و در اصل برشی از تاریخ اجتماعی ایران است که نویسنده، با گشت و گذار در واقعیت های اجتماعی روزانه، خواننده را پابه پای راوی که پزشکی است جوان و سرخورده از یک شکست عشقی، و دلگیر از نقشی که مدرنیته ی نارس بر او تحمیل کرده، همه ی خوشی ها، لذت های زندگی شهری و آسایش روزگار مدرن را کنار گذاشته و می خواهد که با تفکر و جستجو در درون خود، آرامش ذهن خویش را در تبعیدی خودخواسته بازیابد