این فیلم‌ساز شاعر نقاش عروسک‌ساز مستندساز افسانه‌پرداز شعبده‌باز

کارنامه پاراجانف به دو بخش تقسیم می شود، یک دوره تقریبا ده ساله که از 1951 تا 1962 طول کشیده که حاصلش هشت فیلم در روال سینمای دولتی شوروی بوده که خود پاراجانف هم ترجیح می دهد، از این دوره حرفی به میان نیاورد. بخش دوم کارنامه‌اش از 1964 (سایه نیاکان فراموش شده) شروع می شود و تاپایان عمر تنها به ساخت شش فیلم محدود می شود؛ شش فیلمی که پاراجانف را پاراجانف می سازند! صافاریان هم به همین بخش کارنامه این فیلمساز پرداخته است و حتی در بخش فیلمشناسی نیز به ثبت همین شش فیلم بسنده کرده است.

كتابِ «اين فيلمسازِ شاعرِ نقاشِ عروسك سازِ مستندسازِ افسانه پردازِ شعبده باز» با پیش‌گفتار کوتاهی از نویسنده  درباره نحوه آشنایی‌اش با پاراجانف و کم و کیف شهرت او در ایران آغاز می‌شود و در ادامه یک زندگی‌نامه شسته و رفته از سرگئی پاراجانف ارائه شده که مخاطب را آماده ورود به فیلمها می‌کند. در همین بخش  می‌فهمیم چرا اسم کتاب اینقدر طولانی است! پاراجانف ذاتا هنرمندی چند وجهی است که در خانواده ای هنرمند هم به دنیا آمده است. او فيلمسازی است شاعر و در عین حال نقاش و عروسك ساز هم هست و در نهایت، مستندسازی افسانه پرداز و شعبده باز نیز هست.

 صافاریان این کتاب را در شش فصل، یک موخره و چند پیوست منتشر کرده  که عناوین فصول آن بدین قرار است: «سایه‌های نیاکان فراموش شده ما»، «رنگ انار»، «افسانه قلعه سورام»، «فیلم‌های مستند: حسرت دنیایی از دست رفته»، «عاشق غریب» و «هنر پاراجانف و هنر قومی». «پریمیتیویسم سینمایی پاراجانف» نیز  به عنوان موخره پایان بخش کتاب است. در این شش فصل نه تنها به فیلمهای اصلی کارنامه او از جنبههای مختلف از تولید تا اکران، واکنش های مخاطبان و حکومت، محتوا و فرم فیلم پرداخته شده، اشاراتی به مهمترین شاخصه های سبکی پاراجانف نیز شده است.

«مصاحبه ران و دروتی هالووی با سرگئی پاراجانف»، «وقایع‌نگاری زندگی پاراجانف»، «فیلم‌شناسی سرگئی پاراجانف» و «منابع مهم درباره سینمای پاراجانف» نیز پیوست‌های کتاب را تشکیل می‌دهند که در این میان گفتگوی ران و دروتی هالووی با سرگئی پاراجانف که در اواخر عمر او انجام شده تصویر خوبی از حال و هوای فکری پاراجانف و دیدگاه‌هایش درباره فیلمهایش و فیلمسازی در شوروی سابق ارائه می کند. پاراجانف میانه‌ای با رژیم کمونیستی حاکم بر شوروی نداشت، اما از بابت شیوه اصلاحات گورباچف نگران بود؛ اما به هر حال بیماری مجالی به او نداد که دوران بعد از فروپاشی رژیم کمونیستی را که فیلمسازان از یک آزادی نسبی برخوردار شدند شاهد باشد.