دریاس و جسدها

کتاب دریاس و جسدها درباره مردمی است که می‌دانند اوضاع وخیم است اما اقدامی نمی‌کنند. عامه مردم فقط منتظر هستند که فریادرسی بیاید و آن‌ها را نجات دهد و در مقابل آن‌ها کاری را انجام دهند که در طول تاریخ انجام داده‌اند: پرستیدن منجی. در واقع بختیار علی اعتقاد دارد برای ملتی که درنهایت کاری جز «پرستیدن» در طول تاریخ انجام نداده‌اند، هیچ گشایشی حاصل نمی‌شود. کسی هم نمی‌تواند با دادن آگاهی به آن‌ها تغییری در وضعیت ایجاد کند چون مردم خودشان نمی‌خواهند که تغییر کنند و بهای آن را بپردازند هر کاری می‌کنند و هر رویه‌ای را پیش می‌گیرند جز فکر کردن و رفتن دنبال اندیشه‌ای جدید.
کاری که مردم در این رمان انجام می‌دهند این است که وقتی یک بت قدیمی شکسته می‌شود برای خود بت جدیدی می‌سازند. بختیار علی در این کتاب نشان می‌دهد که در شرق سیاست هیچوقت به تنهایی راه به جایی نمی‌برد بلکه سیاست همیشه همراه با دین و استفاده ابزاری از آن بهتر توانسته است راه را پیش ببرد. مردم شرق هم چیزی از تاریخ یاد نگرفته‌اند و تقریبا از زمان موسی و مسیح و محمد تا به حال تغییر چندانی نکرده‌اند.