فرمانده (ونزوئلای هوگو چاوز)

برخلاف آنچه بسیاری موافقان چاوز می‌پنداشتند که او پس از عمری طولانی و در پی متحول ساختن ونزوئلا در پایانی باشکوه از بالکن کاخش، خداحافظی خواهد کرد، یا آن رؤیایی که مخالفان در سر می‌پروراندند که او مغلوب و سرشکسته از قدرت به زیر کشیده و همچون فردی مطرود و منفور به پایان خواهد رسید، سرطان بود که طومار او و حکومتش را درهم‌پیچید. «هیچ‌کس تصور نمی‌کرد این‌طوری تمام شود. بدنی درب‌وداغان، تختی در بیمارستان، پرده‌ای از سکوت، و نامرئی بودن. زندگی چاوز نمایشی بود شاهانه که دوست و دشمن، هردو، تصور یک پایان باشکوه اپرایی برایش داشتند.» چاوز نه به مرگی نمایشی، آن‌گونه که زیسته بود بلکه پشت پرده‌های رازداری رسمی و به سرطان در ۵۸ سالگی مرد. برای ملت که از او تصویری خلل‌ناپذیر و مستحکم داشت، سرطان داشتن فرمانده خبری بهت‌آور بود. پنهان‌کاری‌ها و وعده‌های چاوز برای غلبه بر سرطان پاسخ نداد و او محکوم به شکست بود. «مرگ، چاوز را دوباره به مرکز صحنه برگرداند. میلیون‌ها ونزوئلایی فقیر چاوز را قهرمان خویش می‌پنداشتند و با مرگ او احساس غریبی و بی‌کسی کردند.»