راز خانه شکیب

داستان راز خانه شکیب بی‌شک داستانی نمادین است. داستان‌های نمادین داستان‌هایی هستند که در آن مفاهیم اخلاقی یا کیفیت‌های روحی و روشنفکرانه به قالب عمل در می‌آید. وقتی داستانی فکر یا عقیده یا شخصیتی را ارائه می‌دهد ممکن است آن را نمادگرا گرفت . یعنی داستانی می‌تواند نمادین باشد که در آن مفهومی یا عقیده‌ای نماد چیز دیگری قرار گیرد، در نهایت داستان نمادین ، داستانی است که محتوای آن خواننده را به چیزی بیشتر از لایه سطحی داستان راهنمایی کند. در داستان راز خانه شکیب ، کاراکترها، همسایه‌ها، خانه و هر چیزی که در داستان با آن مواجه می‌شویم نمادی است که در کنار دیگر نمادها و نشانه‌ها، خواننده را به فکر و معنای حاکم بر داستان هدایت می‌کنند.

نمادگرایی می‌تواند تقریباً در هر عنصری از داستان تجسم یابد؛ در شخصیت، پیرنگ، عناصر طبیعی و هم چنین در وضعیت‌ها و موقعیت‌های داستانی. داستان مورد بحث ما داستانی از نوع واقع گرای نمادین است. در این نوع داستان‌ها شخصیت‌ها، اعمال و ریزه کاری‌ها واقعی و طبیعی هستند و جزئیات و توصیفات به قصد آن ارائه شده‌اند که معنای خالصی از واقعیت‌های عادی و روزمره به دست بدهند. نمادها از میان همین جزئیات و توصیفات و اعمال کاراکترها ظاهر می‌شوند. در این داستان‌ها نمادها جزو طبیعی واقعیت هستند و با آن ممزوج شده‌اند اما در عین حال هم معنای دیگری غیر از معنای ظاهری داستان به آن می‌بخشند و مفهوم داستان را تقویت می‌کنند.‌ در این داستان ما با دو شخصیت اصلی روبه رو هستیم. خواهر و برادری که بعد فوت والدینشان تن به اسارتی خودخواسته در خانه بزرگ و تا حدودی اشرافی خود داده‌اند. آقا و دوشیزه شکیب، که اسیر روزمرگی گشته ا ند. روزمرگی که روزی شکوهی داشته است.